لایه اوزون که در ارتفاع ۱۵ تا ۳۵ کیلومتری بالای سطح زمین در بخش استراتوسفیر قرار دارد، از گاز اوزون تشکیل شده و نقش حیاتی در محافظت از حیات روی زمین دارد. این لایه بیشتر اشعه مضر ماورای بنفش آفتاب را جذب کرده و از آسیب به انسان، نباتات و موجودات زنده جلوگیری می‌کند.
در دهه‌های گذشته، استفاده گسترده از مواد کیمیاوی مانند کلور فلور و کاربن‌ها در یخچال‌ها و اسپری‌ها باعث تخریب این لایه و ایجاد «سوراخ اوزون» شد. با امضای «پروتکل مونتریال» در سال ۱۹۸۷ و توقف تولید این مواد، روند تخریب متوقف و بازسازی تدریجی آغاز گردید.
به گزارش برنامه محیط زیست سازمان ملل و سازمان جهانی هواشناسی، اگر سیاست‌های فعلی ادامه یابد، لایه اوزون تا سال ۲۰۴۰ در بیشتر نقاط جهان، تا ۲۰۴۵ در قطب شمال و تا ۲۰۶۶ در فراز قطب جنوب به سطح سال ۱۹۸۰ بازخواهد گشت.
دانشمندان می‌گویند این دستاورد، نتیجه همکاری جهانی در چارچوب پروتکل مونتریال است که تمام کشورهای جهان به آن پیوسته‌اند. ترمیم اوزون به معنای کاهش خطر سرطان پوست، آب‌مروارید، آسیب به محصولات زراعتی و حیات بحری است.
بهبود این لایه حتی به ثبات اقلیمی نیز کمک کرده، زیرا بسیاری از مواد تخریب‌کننده اوزون خود گازهای گلخانه‌ای قوی هستند. دانشمندان برآورد کرده‌اند که این معاهده تا کنون از حدود نیم درجه گرم شدن زمین جلوگیری کرده است؛ نمونه‌ای نادر از بحرانی جهانی که اکنون در مسیر ترمیم قرار گرفته است.
بیشتر بخوانید:
- زلزله شمال افغانستان برق وارداتی ازبکستان و تاجیکستان را قطع کرد
- زلزله در شمال افغانستان دست‌کم هفت کشته و ده‌ها زخمی برجای گذاشت
- چهارمین محموله کمک‌های اتحادیه اروپا به زلزله‌زدگان افغانستان رسید
