در پاکستان، برخی سقوط کابل در ماه آگست سال گذشته را به عنوان یک پیروزی استراتژیک جشن گرفتند. آنها دلیل خوبی برای این کار داشتند. جمهوری افغانستان تحت حمایت ایالات متحده قرارداشت در کمتر از ۱۰ روز سقوط کرد و طالبان تحت حمایت پاکستان به قدرت بازگشتند.
با این حال، پیروزی طالبان باعث افزایش حملات تروریستی طالبان پاکستان شده که گفته می‌شود رهبری آن در داخل افغانستان تحت اشغال طالبان است. تهدیدات دولت اسلامی استان خراسان علیه اهداف پاکستانی نیز در حال افزایش است، بدون در نظر گرفتن آسیب پذیری فزاینده پاکستان در برابر ارتش آزادیبخش بلوچستان.
به نظر می رسد آنچه که در سال گذشته یک پیروزی به نظر می رسید در حال تبدیل شدن به یک اشتباه استراتژیک است. پاکستان طالبان افغانستان و در این روند تحریک طالبان پاکستان را نیز قدرتمند کرده است. اکنون، اسلام آباد چگونه می تواند از منافع امنیتی خود که توسط تحریک طالبان پاکستان تهدید می شود محافظت کند؟ آیا پاکستان می‌تواند با ناامنی استراتژیک ناشی از دولت مشتری غربی خود به رهبری طالبان، مقابله کند؟
این قابل انتظار بود. تحریک طالبان پاکستان از حمایت طالبان برخوردار است. این دو سازمان ایدئولوژی افراطی یکسانی دارند و اهداف بلند مدت مشابهی دارند.
پاکستان هم از نظر نظامی و هم دیپلماتیک پاسخ داده است. در ۹ می، یک هیئت پاکستانی برای گفتگو با رهبری تحریک طالبان پاکستان وارد کابل شد. این سومین تلاش رهبری پاکستان برای مذاکره با تحریک طالبان پاکستان بود. طرف پاکستانی توسط سپهبد فیض حمید رهبری می شد که مستقیماً با نورولی محصود، رئیس تحریک طالبان پاکستان صحبت کرد. این گفتگوها با میانجیگری سراج الدین حقانی، سرپرست وزارت داخله طالبان و رهبر شبکه حقانی انجام شد. حقانی مدتهاست که از متحدان نزدیک پاکستان بوده است.
در ۱۸ مه اعلام آتش بس کردند. تحریک طالبان پاکستان وعده داد که حملات خود را در خاک پاکستان متوقف کند در حالی که اسلام آباد ۳۰ ستیزه جوی سطح بالای تحریک طالبان پاکستان را از زندان های خود آزاد کند.
با وجود همه این نتایج ملموس، اکثر تحلیلگران معتقدند که بعید است این گفتگوها به صلح بلندمدت منجر شود. هر دو طرف دارای چنان اهداف درازمدت متناقضی هستند که این آتش بعید نمی تواند دربرابر این اختلاف نظرکلی عمر طولانی داشته باشد.
بیشتربخوانید: